Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/241

 A niema go przecież!
 Niema go!
 A ja czekam, czekam, czekam! Naga padłabym na pierś jego, bezbronna i cicha, cała mu oddana!
 I przecież jestem piękna!
 A jego niema...
 Rwące łkanie znów wezbrało w jej piersi, i łzy spłynęły do oczu. I padły te łzy niby dwie iskry rozżarzone na jej krwawe wargi.
 Piersi jej zafalowały silnie, i ramiona sprężyły się w niemem pożądaniu.
 Bo było dotknięcie tych palących łez jak jego pocałunek...
 Odeszła wolno od lustra. Zagasiła górne lampy, a zapaliła jedną jeno. Pokój zalało teraz łagodne, półbłękitne światło.
 Wzięła z wazonu dwie róże białe, przycisnęła je do ust, i usiadła na „pamiętnej“ kanapce.
 Oczy jej cieszył półbłękitny mrok, i spieczone wargi przywierały chciwie do chłodnych płatków róż. —
 — Tak jak wtedy... — szepnęła.
 Jak wtedy... —
 — Jest list, proszę panienki. —
 — Półóż na stole. —
 — Czy podać herbatę? —
 — Nie. Możesz iść spać. —
 — Dobranoc panience. —
 — Dobranoc. —
 ...Dobranoc...
 Oh, gdyby on mówił to słowo, odchodząc, gorzało mu płomieniem i żarem. Jakgdyby wiązka