Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/243

 Przysunęła ręką po czole. Nie rozumiała. Takie słowa można przecież stosować do rozumu, ale nie do serca.
 A ona była zdolną pojmować tylko sercem.
 Co on pisze?
 Co to znaczy:
 „Proszę przyjąć te słowa...“
 Aha! Więc będą jakieś wyjaśnienia. Oczywiście. O czemś chce ją zawiadomić, albo do czegoś namówić.
 Oczywiście. Ma nawet do tego prawo. Wszak wziął ją całą.
 Całą!
 Począł drażnić ją nagle ten zmrok półbłękitny w pokoju, i ta cisza bezmierna wokoło. Podeszła do okna, i otworzyła je szeroko.
 Zimny wiew nocy uderzył ją w twarz, i w odsłoniętą szyję. Stała długi czas bez ruchu, zapatrzona w chmury.
 Jestem przytomna — szepnęła wreszcie — zupełnie! Mogę zrozumieć. —
 Wróciła do stołu.
 „Zdarzenia życiowe przygniotły mnie i zmieniły, i takim, jakim teraz jestem, nie śmiałbym stanąć przed Tobą.“
 Boże! Co to znaczy? Co to znaczy?
 Co jemu się stało?
 A ja nic, nic nie wiem. Oczywiście, oczywiście, w dalszych zdaniach muszą być objaśnienia. Muszą! Obłędu można dostać wśród tej niepewności!
 Półbłękitny zmrok w pokoju drażnił ją teraz