Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/246

 Oh!
 Ręka, która miała ostre szpony i żelazną siłę, ściskać jęła jej serce. Płomień, który był szatanem żaru, owinął jej mózg.
 Suche łkanie rozrywało piersi...
 Niema go! Umarł...
 Tak, tam w sercu umarł...
 Nie, nie! Oh, nie! Umiera razem z sercem...
 Podniosła się cicho, bezszelestnie i podeszła ku oknu. Dusiła się. Palce jej rąk skrzywione a drżące rozerwały bluzkę na piersiach, rozerwały stanik, i zdarły bieliznę. Chłód nocy owiewał nagie ciało, a ono, mimo to, paliło okrutnie.
 Dusiła się.
 Wpiła palce w ramię, wpiła z taką siłą, że paznogcie zaryły się w ciało, i krew trysnęła.
 — Żyję jeszcze — przemknęła zbłąkana myśl.
 A jego niema!
 Posiadł ją całą, wziął z niej rozkosz, zniszczył bezpowrotnie cały czar jej młodości, uczynił szaloną i pragnącą... tu — tu — tu — w tym samym pokoju.
 A teraz...
 Serdeczny uścisk dłoni...
 Dusiła się.
 Ręka, która miała ostre szpony i żelazną siłę ściskała coraz mocniej jej serce. Płomień, który był szatanem żaru, przeżerał już jej mózg.
 Chłód nocy owiewał jej nagie piersi, a one paliły piekielnie.
 Dusiła się.