Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/25

 — Dobrze. —
 Na schodach przystanęli i roześmiali się swawolnie jak rozbawione dzieci.
 — Uciekliśmy jakby w gimnazjum przed dzwonkiem. Prawda, panie? —
 — Oczywiście. A teraz dokąd? —
 — Przecież mnie pan odprowadzi? —
 — Myślę. —
 Wyszli przed bramę, lecz zaraz przystanęli spłoszeni. Uderzył w nich iście szubieniczny wicher, miotając w twarze płaty olbrzymie śniegu, i zapierając oddech w piersiach ostrym, zimnym powiewem. Wokoło było zupełnie pusto, i chwilami, kiedy wicher milknął, głucho i spokojnie. Śnieg jeno padał sennie i powoli dużemi, pierzastemi płatami, układał się bezszelestnie na drzewach i ziemi, i zdawał się zasypywać wszystko na długie, a ciche sny.
 A potem znowu zrywał się podmuch wiatru, podrywał z dachów kłęby śniegu, niósł je wysoko lub nagle spychał w dół, i grał w zaułkach i uliczkach oszalałą, dziką, zimową baśń.
 — O, — wyrzekła po długiej chwili Zofja — ja lubię taki wieczór —
 — Tak. Ale iść prawie niepodobna. —
 — Przejdziemy do rogu, znajdziemy karetkę, i odwiezie mnie pan do domu. —
 — Rozkaz? —
 — Kategoryczny. —
 — Wobec tego słucham — ujął ją silnie pod rękę, i poczęli brnąć po kostki w śniegu, weseląc się jak dzieci. Ale wicher stawał się coraz gwałtowniejszy, ciskał w nich swą siłą niby niewidzial-