Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/38

że jestem z nich najpoważniejszy, a to z tej zrozumiałej przyczyny, iż nigdy nie mam pieniędzy. —
 — Ha! ha! ha! Trafił w sedno! —
 — Przecież się raz przyznał. —
 — Fantazję przepił. Już teraz tylko prawdę gada. —
 — „Żeń się, Jasiu, żeń się!“ — zanucił Bajorski, i wnet wszyscy podchwycili:
  „Będzies ty miał scęscie!
  A jak się ozenis,
  To się i odmienis!“
 — No, a możebyśmy co tak zjedli! —
 — Dobra myśl! —
 Stalińskiego usadzono na honorowem miejscu, to znaczy na jedynym, niemożliwie skrzypiącym fotelu, ostrzegając żartobliwie:
 — Skrzypi gorzej niż współczesna filozofia, ale to sprzęt stary i wypróbowany! —
 — Niegdyś siadały na nim damy, ale że kobieta wogóle nie dorosła jeszcze do zajmowania poczetnego miejsca, więc gospodarz przeniósł do naszego pokoju! —
 Staliński śmiał się swobodnie i oglądał wesołą kompanję. Obok niego siadł pan Lipciński „malarz z profesji“, i jego „drugie wydanie“ kolega Roman Saski. Coś się między sobą szeptem porozumiewali. Staliński usłyszał:
 — Słuchajno, te, Lipciński! —
 — Hę? —
 — Centy masz? —
 — Mam! —
 — Zapłacisz za mnie? —