Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/42

 — Bójcie się Boga, chłopcy! Cóż ja wam opowiem? Okropnieście się dziś rozbestwili! —
 — Cóż znowu? Gadaj mały! —
 — Ale przypadkiem nie wierszem! —
 — Ani prozą! —
 — Więc jak, do djabła? —
 — A... stylem biblijnym! —
 Projekt się spodobał. Bajorskiego, który usiłował protestować, ostro zakrzyczano:
 — Czarną kawę stawiamy! Gadaj! —
 — A nie, to fora ze sali! —
 — No, raz, dwa, trzy! —
 — Nakręć go, Będziński! —
 Będziński bez wahania spełnił swe zadanie. Stanąwszy poza krzesłem Bajorskiego, nachylił się i udając ręką ruch kręcenia korbą, drugą zasłonił usta i wydobył z gardła dźwięki chrypliwe, świetnie naśladujące chrzęst nakręcanej sprężyny. Śmiech buchnął ogólny, i gdy wreszcie Będziński wyprostował się zmęczony a zadowolony, posypały się znowu okrzyki:
 — Gotów! Teraz może gadać! —
 — Pan Bóg Adama lepiej nie nakręcał! —
 — A Adam Ewę! —
 — Silentium! Bajorski już gada! —
 Jakoż rozpoczął: — Onego czasu w grodzie czcigodnym i sławetnym żył, moje wy raki zatracone, człek mądrością stary, a włosami siwy. Miłością Boga się cieszył, a poważaniem wśród ludzi. Piasto, wał zaś w mężnej dłoni swej godność cną i wielką-albowiem był redaktorem „dnia”, czyli służył Bogu, a czcił jezuitów. I do onego to męża cnót wybra-