Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/61

 — Romantyk! —
 — Nie! —
 — Więc? —
 — Imię moje obecne: tęsknota. —
 — A ja sądziłam, — odrzuciła śmiało — że raczej nadzieja. —
 — Złudna? —
 — I nie, i tak —
 — Jednakże... —
 — Lecz raczej nie... złudna... —
 Stalińskiemu pociemniało w oczach; z trudem przebył zamarznięty strumyk, i niepewnym, ciężkim krokiem podszedł ku Irenie. Ujrzał najpierw jej oczy — teraz, w tej chwili kuszące, wzywające, dziwne, i nie wiedząc, co czyni, ujął jej rękę, i podniósł do warg gorejących. Całował, a od tej ręki spływał mu w usta żar coraz większy, coraz upojniejszy, i szałem osłaniał mu oczy.
 W pewnej chwili wolną ręką Irena musnęła twarz jego, szepcząc:
 — Noc cudna, i gorące twoje pocałunki... —
 — Kocham cię! —
 Pozwoliła mu się wziąć w ramiona, i sama podała mu usta.
 Oszalało w nim serce, i krzykiem uniesienia wzbierały piersi. Szedł w proch i w pył cały byt niedawny, waliły się w nicość wspomnienia, me istniał nikt, tylko on, ona, i ta noc srebrzysta.
 Oszalałą grała i dziką pieśń krew wzburzona w żyłach, a blaski oczu krzyczały płomieniem: — ... o...! rozkosz!... o... szczęście!... —