Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/65

mógł, niewidziany, doskonale ich obserwować, a nawet słyszał rozmowę:
 — Noce zimowe mają to do siebie — mówiła panna Irena — że urokiem swym równie upijają, jak wiosenne noce księżycowe. —
 — Czy pani już tego doświadczyła na sobie? — Staliński byłby przysiągł, że Zgierski uśmiecha się teraz swym „angielskim sposobem“.
 — O, tak — głos Ireny zabrzmiał leciutką ironją — i nie tylko ja! —
 — No, i... kto? —
 — Nie pan. —
 — Bah, o tem wiem. —
 — A chciałby pan wiedzieć więcej? —
 — Jeżeli można... —
 — To nie można! —
 — A co można? —
 Czerwone płatki zaigrały w oczach Stalińskiego w szalonym wprost pędzie; ujrzał jak Zgierski ściskał ukradkiem dłoń Ireny, i palił jej odsłoniętą szyję rozpalonemi oczyma; a ona uśmiechała się kusząco, nie odbierała mu ręki z uścisku, i ze śmiechem mówiła:
 — Czasem wszystko, a czasem nie. A żeby było zawsze, to trzeba... —
 — Zdobyć! —
 — Tak. —
 — Pokonać, poniżyć, zwalczyć, zmiażdżyć! —
 — Tak. —
 — Tak jak teraz... —
 — Tak. —