Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/67

 Zimny, chłodny uśmiech zastygł na twarzy Stalińskiego.
 Kiwnął na swoje sanie, i zwrócił się znów do Ireny:
 — Śnieg pada. Będzie można usnąć i śnić wśród tej jazdy. —
 — Bo? —
 — Pani pyta? Taka jazda jest czasem... —
 — Bardziej upajająca niż noc zimowa w parku, — dokończyła z śmiechem i zuchwale.
 — Która upija... —
 — I? —
 — Pjani wszak nie wiedzą, co czynią. —
 Iskierki gniewu i łuna rumieńca. Irena przygryzła lekko usta, a potem, przysunąwszy się blizko ku niemu, szepnęła cicho:
 — Nie jestem jeszcze pobita. Wszak sen stokroć lepszy od rzeczywistości. —
 — O, tak, pani. Lecz przebudzenia bywają rozpaczą. —
 — Czyżby? — oczy jej zaigrały tysiącem wesołych, szydliwych iskierek i usta rozchyliły się lekko odsłaniając rząd równych, ostrych by drapieżnych zębów. — Istotnie? —
 — Czasem tak, czasem nie, — wskoczył do sanek, i kłaniając się, zawołał wesoło:
 — Bajkowe sny bywają czasem. w kinematografie. Wesołej więc zabawy! —
 — Dziękujemy. —
 Staliński widział, jak Zgierski ujął Irenę pod ramię, pochylił usta blisko do jej ucha, a potem oglądnął się za nim wesoło świecącemi oczyma.