Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Szały miłości.djvu/74

na mnie dobre, i duże wrażenie. Cieszę się i jestem zadowolony. —
 To była pochwała, w pojęciu pana Mateusza i jego syna, najwyższa.
 To też Karol zaczerwienił się jak chłopak, wstał szybko i podszedł do ojca:
 Twoje słowa, ojcze, są mi najdroższym darem i uznaniem — całował jego ręce, jaśniejąc obudzoną dumą.
 ...Tak! Tak! Praca jest przedemną owocna i dobra. Szały serca nie wypełnią życia, a zatracić jeno mogą moc męskiej tężyzny...
 Jakże był zadowolony, że już ojca uwiadomił o postanowionym wyjeździe: teraz cofnąć się już nie może, chociażby cudowne nawet nęciły pokusy.
 Słowo szlachcica to stal, postanowienie to skała, mawiał pan Mateusz i Staliński nauczył się czcić te słowa.
 — O, — zawołał nagle ujrzawszy nieznany mu dotąd portret na ścianie — a to co, ojcze? —
 Portret wyobrażał młodą kobietę w stroju balowym drugiej połowy XVIII stulecia, piękną i smukłą, i dumną jak królewna.
 — To? Jedna z twoich pra czy praprababek. —
 — Jakże? Nie znałem jej dotąd? —
 — Nie była w naszych rękach. Wykupiłem. —
 — Ah, tak. —
 — A wiesz? Dość ciekawa była jej historja. —
 — Słucham — powiedział Karol zaraz, wiedząc, jak ojciec lubi namiętnie opowiadać historje dotyczące ich rodu. Zresztą, chciał nawet prosić