Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Z pamiętnika włóczęgi.djvu/131

się, że chłop polski z pokoleń w pokolenia krzyżem świętym a batem się pieczętuje.
 A baty furczą w powietrzu, aż bolą uszy, a jęki coraz głośniej dzwonią...
 Oburącz ściskam głowę...
 Pękają we mnie wszystkie myśli... „Ludzie! Ludzie!“ Zda mi się, przez jakiś sen bolesny idę... Mar umęczonych mnie obskoczyły roje — duszą się i dławią, szamocą i przeklinają. Co spojrzę na kogo, jad nienawiści w oczy mi wrzuca; co dotknę kogo — śmiechem mnie odepchnie... I słyszę tylko krzyk tych umęczonych mar, krzyk bitego wiekami człowieka.
 Idą mary cichym korowodem... Jakiś czarny parobczak na skrzypeczce im przygrywa... Bębni huczny bębenek z dzwoneczkami... Wyszedł księżyc, stanął, ponad lasem, jak ten upiór, co gdzieś w borach wyje... Mróz pojęka... A na skrzypeczce grają: „oj, ta dana...“
 I znowu cisza i znowu szelest pijanej myśli.
 — Bić złodziei — ktoś warknął...
 — Niech żyje wolność — zawyli...
 Wylękła się jakaś staruszka, co syna złodziejem miała... I, zda się, całą białość od księ-