Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Z pamiętnika włóczęgi.djvu/25

nego siebie ludziom niosłem, a i tego przyjąć nie chcieli.
 I wszystko mi jedno było: tu, czy tam; na ławie karczemnej, czy w kozie.
 A jednak... jednak zapragnąłem się wydrzeć z tych łap brutalnych. Wiosna była, słońce było, a mnie prowadzili. „Jak im się wydrzeć? jak im się wydrzeć?“
 Nagle poczułem w sobie coś pełzającego, coś, co się nazywa rozsądkiem, sprytem, umiejętnością radzenia sobie“. Postanowiłem być zalotnym. Spojrzałem na żandarma i z zacierającym ręce uśmiechem spytałem:
 — A możeby tak piwka? co? pan się napije?
 — Tak, bombka piwka nie zawadziłaby.
 — Ale przedtem chyba i wódeczki? prawda?
 — Można i wódeczkę.
 Nastąpiło rozluźnienie dyscypliny. Piwo dobre było: zupełnie wilgotne i zupełnie kręcące w głowie. Żandarm już po trzecim kuflu wyznał mi, że jestem bardzo sympatycznym człowiekiem. Radził mi, abym wykonał spowiedź przed starostą. Zaręczył mi zresztą, że w Galicji nie