Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Z pamiętnika włóczęgi.djvu/26

tak, jak „pod Rusem“. Wszyscy od namiestnika do ostatniego złodzieja — Polacy. Ucieszyło mnie to, że tylu złodziei Polaków było w Galicji; zadowolony byłem z siebie, z żandarma, z piwa i z całej Galicji.
 Piwo poskutkowało.
 Starosty wprawdzie nie zastaliśmy, ale doktór praw z całą doktorską odwagą i impetem wypluł na mnie pełny ocean godności urzędniczej.
 — Cóż to? włóczęga jakiś? Znowu z Królestwa? Jak się nazywasz?
 Milczałem.
 Wtedy żandarm nachylił się nad koncypjentem i szepnął:
 — Proszę pana doktora, to jakiś bardzo porządny człowiek.
 Piwo poskutkowało...
 Koncypjent wykonał jakiś gimnastyczny ruch twarzą, odskoczył oczami od własnego nosa, powołał ze swego repertuaru jeden z tych sympatycznych uśmiechów, zdobiących „porządnych“ w stosunku do „porządnych“, zabarykadował się wreszcie przed moim drwiącym wzrokiem murem urzędniczej solidności — z całą