Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Z pamiętnika włóczęgi.djvu/42

 Raz, kiedym przyszedł do Jadwini, zastałem jakiegoś tanecznika. Żywo, żywo rozmawiali i oboje pokazywali sobie siebie, jak na wystawie sklepowej.
 — Przyszły radca stanu — pomyślałem.
 I nie omyliłem się.
 — Tak więc, kuzynko — mówił tanecznik — od jutrzejszego dnia będę brał po sto pięćdziesiąt reńskich miesięcznych aspiracji.
 Ona patrzyła na niego z zachwytem i melancholijnie mówiła:
 — Oh! społeczeństwo musi wkrótce drożej zapłacić za pańskie poświęcenie.
 Połknął haczyk z radością i skromnie spuścił oczy.
 — Są genjalniejsi odemnie.
 Ale ona zaprzeczyła temu.
 Tego dnia byłem ogromnie drobny w tym domu. I odtąd dnie takie powtarzały się coraz częściej. Siadywali uśmiechnięci oboje i zachwycali się sobą. On pokazywał jej swoją portmonetkę i rachował pieniądze, ona pokazywała mu białe zęby, ślicznie toczone ramiona, czasem łydki kawałek. Okres miłości...