Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Z pamiętnika włóczęgi.djvu/47

 Rozgniewał się... Ostre słowa nienawiści zawarczały mu w ustach.
 — Psia krew! Panuby i niebem samym nie dogodził.
 Na drugi dzień po tej rozmowie powroźnik gniewny był od samego rana. Przyglądał mi się z podełba i gryzł własne myśli. Jak pantera, czająca się do skoku, tak on się czaił, przydeptywał.
 — Ej, nie wytrzymam — syknął.
 — A co tam? — spytałem.
 Nienawiść mu w oczach wybłysła, ale ją złapał przemocą i zgniótł siłą woli.
 — Na co tu się tarmosić i szarpać? — mówił. Tak być dłużej nie może. My razem nie możemy mieszkać. Pan pacierza nie mówi.
 Spojrzałem przez okno. Deszcz chlupał. Każdy listek dygotał na drzewie od zimna. Z przerażeniem pomyślałem, że pozostanę bez dachu.
 Ale i powroźnik stracił zręczność.
 — Bo widzisz pan — tłumaczył się — przecie to jest musowe. Można być złodziejem, hyclem, psem, ale pacierz trzeba mówić.
 Rozstaliśmy się...