Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Z pamiętnika włóczęgi.djvu/48

 Rozumiał, że idę na deszcz i zimno, i żal mu było.
 Żałował, ale wypędzał: pacierza nie mówiłem.
 Poszedłem za miasto. Nocowałem na galarze u jakiegoś węglarza. Radowało mnie to, że Wisła huczy, że się z powroźnikiem rozstałem i że mi tak samotno.
 Na drugi dzień pogoda była. Więc znów mnie radowało, że pogoda, że słońce świeci i że nic mnie nie trzyma, i nic nie woła.
 Umawiałem się z węglarzem na służbę, miałem już z nim jechać do Prus po świeży węgiel, ale w ostatniej chwili zerwałem układy i... zostałem nad Wisłą.
 Noc znowu mnie zastała bez dachu. Nie troszczyłem się już o to — „jakoś tam będzie“. I było jakoś...
 Siedziałem pod drzewem i drżałem od chłodu. Nagle — kroki czyjeś... „Niech tam idzie“ — pomyślałem. Ale on przystanął.
 — Cóż ty tu? — spytał.
 — A nic — odparłem.
 — Nic?... To dobrze... Nie masz papierosa?
 — Nie, nie mam.