Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Z pamiętnika włóczęgi.djvu/57

Rzym, Niceja — blaga. Karjera — kawiarnia. Przyszłość — klinika, prosektorjum. Takie to smutne było...
 Siedzieli ci ludzie w kawiarni, a dnie ich były przekleństwem. Budziły się wschody i zachody, wstawały ranki majowe: oni już tego nie czuli.
 — Prawniku!
 — Hę?
 — Dajcie no papierosa.
 — Nie mam...
 — To dobranoc.
 Dopiero, gdy wieczór spędzał od taczek do kawiarni nędzę miejską, oni zwartem kołem obsiadali stolik i „odstawiali“ ludzi.
 — Mój redaktorze! Jakie też może mieć społeczne znaczenie piekło Dantego?
 Redaktor prostował się, zapalał papierosa i... jechał po piekle. Zupełnie jak w salonie.
 Właściwie nikogo nie obchodził ani Dante, ani redaktor, ani piekło: w ten sposób tylko bito w pysk literaturą „to bydło“ przy stolikach.
 To było im konieczne do życia.
 „Bydło“ piło kawę, słuchało i uśmiechało się ironicznie.