Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Z pamiętnika włóczęgi.djvu/59

austrjackie prawo kierowało w swojem pojmowaniu kwestji prostytucji?
 Było to zagrane specjalnie dla mnie. Nie rozumiałem tylko, po co?
 — Kawa prędzej! — wołałem niecierpliwie.
 „Niewiasta“ wyszła, ale bez kawy.
 Jednocześnie ukazał się gospodarz.
 — Zabrakło kawy — wyciął z godnością.
 Nad kawiarnią na chwilę zawisło niespokojne milczenie... Niby zębami kąsająca cisza...
 Prostytutka patrzyła na mnie przerażona... Zaczęła się owijać chustką, owijać, owijać... Nagle wsunęła się, jak dziecko pod stolik i ukryła...
 Wtedy pawie wybuchły śmiechem.
 Kandydat przyłożył obie dłonie do ust i zapiał koguta.
 Śmiech rzucał się po kawiarni, trząsł, spotworniał w jakieś nienawistne zadowolenie.
 Redaktor ukłonił się z daleka kapeluszem i zawołał:
 — Panie He! Do bajzla stąd!... Smacznego!...
 I pawie wśród huraganu śmiechu powoli wychodziły z kawiarni...
 Z pełnem przeświadczeniem wyższości...