Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Z pamiętnika włóczęgi.djvu/75

i wyciągając szufladki, pokazywał mi resztę szczoteczek.
 — Ogromnie kontent jestem, że cię spotkałem — cieszył się. — Musimy pójść na kolację... Nawet dziś nie mam z kim. Tylko czekajże, weźno mój żakiet. Zaraz będziesz inaczej wyglądał.
 Wyciągał z szafy modną odzież i pchał mi ją na grzbiet...
 Patrzył na mnie z zadowoleniem.
 — Wiesz co? szkoda, że nie zostałeś aptekarzem.
 — Et, zdaje ci się, że szkoda...
 On zrobił w powietrzu jakiś przewspaniały giest ręką i rzekł z powagą:
 — Słowo honoru ci daję... Nawet u nas w „budzie“ jest jeden „fako“ zupełnie podobny do ciebie.
 — I z czegóż to podobny?
 Zaśmiał się...
 — Dobre sobie... Z oczów, z nosa, z włosów: z czego chcesz.
 — Nie wierz w takie podobieństwa.
 — No, no... Muszę was poznajomić, jak Boga kocham.