Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Z pamiętnika włóczęgi.djvu/76

 Poszliśmy do restauracji. Gwizdał po drodze melodję z najświeższej operetki.
 Gdyśmy weszli, kłaniali mu się kelnerzy, uśmiechały się kokoty zalotnie. Na mnie patrzano podejrzliwie...
 — Lubisz bażanty?
 — Spróbuję...
 Stał przed naszym stolikiem kelner z białą serwetką i znowu się kłaniał. Aptekarz nachylił się nad mem uchem i szeptał:
 — Pluń mu w oczy.
 Ździwiłem się?
 — Za co?
 — Za to, że jest kelnerem.
 — Kiedy nie umiem... — tłumaczyłem się.
 — E! ty, widzę, życia nie znasz zupełnie.
 Sam splunął i jeszcze więcej się ucieszył. Kelner podziękował mu i poszedł po bażanty...
 On znowu się ucieszył i spytał:
 — Może weźmiesz tę ładną blondynkę na noc?
 — Nie! nie wezmę tej ładnej blondynki na noc — odrzekłem.
 — To kopnij ją nogą.
 A widząc, że nie słucham jego rady, pod-