Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Z pamiętnika włóczęgi.djvu/81

 — Och! wyznaję z zadowoleniem: unikałem tej rozkoszy.
 — To już czysta bezbożność... Dopłacisz pan za to jeszcze pięćset rubli... No, niema co... płać pan —.
 — A czyby tak nie można zamienić pieniędzy na jakąś pokutę?
 — Niby jaką?
 — Nie znam się na teologji, ale tak myślę: może kilka tysięcy litanji, biczowanie jakieś, wreszcie odklęczeć... Czy ja wiem?
 — Pan drwisz ze mnie...
 — O wielebny! nie drwi ten, kto grosza nie ma w kieszeni.
 — Jakże pan śmiesz wobec tego prosić o pogrzeb? Trudno! siadaj pan: wyłupię panu oko.
 Zacisnąłem zęby... Nogi w ziemię wparłem z całej mocy...
 — Oh!... boli...
 Za chwilę byłem już bez oka.
 — Amen... — rzekł proboszcz. — Teraz idź pan dzień poleżeć w domu, dzień w kaplicy, na trzeci dzień pana pochowam...
 — Moje uszanowanie...