Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Z pamiętnika włóczęgi.djvu/82

 Poszedłem... Ale, że czułem ból w oczodole, jąłem ostrzegać wszystkich przechodniów, by nie umierali i aby księżom nie płacili oczami.
 Nie zdążyłem dojść do domu, ksiądz za mną...
 — Mój panie! jakże tak można? Pańskie oko — szklane. Ja pana nigdy nie pochowam.
 — Nie! to nie! — pomyślałem...
 I obyło się bez pochówku.
 Aliści ksiądz zaprzysiągł mi wieczystą zemstę.
 Odtąd też krok w krok chodziła za mną jego nienawiść.
 Przyzwyczaiłem się do niej i przestałem o niej pamiętać...
 Czas szedł, mijały lata, a ja wyleczyłem się z dewotki, z przedwczesnej śmierci, z pogrzebu katolickiego i z wielu innych rzeczy.
 Chodziłem po wsi rodzinnej i słuchałem pieśni siermięg. Smutne były i rezygnacji pełne... Krzywdy wszelkie i zło wszelakie na Boga składały i nie kazały człowiekowi wierzyć w jego moc własną.
 Człowiek w piersi pięścią się grzmocił i powtarzał: „moja wina“, ale głuchy był na wszystko, nawet — i na winy.