Strona:Ludwik Stanisław Liciński - Z pamiętnika włóczęgi.djvu/83

 Smutne pieśni pojękiwały po izbach, jak wiatr kajścić w polu wylęgły, i chodziły z siermięgą po świecie, jak pies za gospodarzem po obejściu...
 — Spaliła ci się stodoła, chłopie, spaliła... płać podatki... Żonę chłopie zabiłeś, że ją dziedzic uwiódł... Powieszą cię... Król pokłócił się z królem... Ślij, chłopie, synów na wojnę... Kalekami wrócą...
 Tak!...
 A później rzucali się krzyżem na ziemię i jęczeli:
 — Wszystkie nasze dzienne sprawy.
 I wierzyli, że On to właśnie kazał...
 Smutne niewolników pieśni... Bólu pełne, a bez wiary nijakiej.
 Postanowiłem ich nauczyć własnej pieśni — Hymnu Wyzwolenia...
 Chodziłem do chat po omacku, żeby mnie księżyc nie zobaczył, i uczyłem.
 — A ile tez grontu mi dadzu, jak się wyuce — pytał bogacz, Bartosz.
 — Nic nie dadzą — mówiłem...
 — To po co se ta mózg łamać...
 Inny pytał, czy „nie wyprawuje działki po nieboszce?“