Strona:M.Leblanc - Kryształowy korek.djvu/107

bljotece naszej znajduje się stara broszura, opisująca ten zamek z czasów, gdy był jeszcze w dobrym stanie.
 — Co pani mówi? — zawołał z radością Arsen, — Książką taka może nas lepiej objaśnić, niż żywy przewodnik. Gdyby pani raczyła ją odszukać.
 — Ależ naturalnie, uczynię to natychmiast. — Rzekłszy to, Klarysa wyszła i wróciła po upływie kilkunastu minut, niosąc w ręku starożytny egzemplarz, oprawny w skórę z wytartemi już złoceniami.
 Arsen rzucił się chciwie na książkę i przerzucał jej kartki drżącemi rękoma.
 Klarysa pochyliła się nad nią również i pomagała mu w poszukiwaniach, wskazując na staroświeckie ryciny, odtwarzające zamek w różnych jego przemianach. Pomimo palącej ciekawości, jaką wzbudzała w nim ta książka, Arsen czuł się zmięszany tak bliską obecnością hrabianki de Mergy.
 Wyczuwał nozdrzami subtelną woń, wydzielającą się z jej włosów, widział tuż przy sobie delikatny jej profil.
 Mały Armand zaciekawiony był także widokiem tych starych, dziwnych ruin.
 Nie bał się już wcale Arsena. Owszem, oswoił się z nim i zaprzyjaźnił. A ktoby widział w tej chwili tych troje, skupionych około pięknego mahoniowego stołu, oświeconego lampą, wziąłby ich zapewne za cichą, szczęśliwą rodzinę.
 A przecież spokój dalekim był od serca hrabianki de Mergy, a nawet mały Armand, dziecko nad wiek roztropne — przeczuwał właściwe znaczenie tej narady.
 Słysząc rozmowę siostry z Arsenem o podziemiach, biegnących spodem zamku — wyszeptał przyciszonym głosem:
 — Więc może to tam ukryto kryształowy korek, siostrzyczko? Prawdziwy kryształowy korek? Takbym go chciał widzieć.