Strona:M.Leblanc - Kryształowy korek.djvu/118

myślniejszą zadamy ci mękę. Powtórzy się na tobie cała historja dawno zapomnianych sposobów.
 — Czy nie masz jeszcze dość tej swojej listy? Czy nie nasyciłeś się nią dotąd? Użyłeś jej do syta bratku, teraz kolej na innych. — Mów! Jedno słowo a zostawimy cię w spokoju.
 Daubrecq był niewzruszony.
 Arsen podziwiać musiał żelazną wytrzymałość tego człowieka.
 — Powtórz Sebastiani — rozkazał margrabia.
 Korsykanie zabrali się znów do dzieła. Obracali drążki z widocznym wysiłkiem. Opór był coraz większy, a ból zadawany dręczonemu coraz sroższy. Wreszcie z gardła torturowanego wydarło się charczenie, nie przypominające prawie ludzkiego głosu, a potem zdało się Arsenowi, że słyszy wołanie o ratunek.
 — Dosyć — rzekł margrabia, który sam miał twarz zmienioną i któremu pot kroplisty wystąpił na czoło.
 — Widzisz, że przemówiłeś, musisz wyznać.
 Arsen myślał w tej chwili, że mimo, iż jest rzezimieszkiem, nie potrafiłby znęcać się w tak okropny sposób nad ludzką istotą. Mniemał wszakże tak samo jak margrabia, że Daubrecq ulegnie teraz. Nastawiał więc pilnie uszu, by pochwycić jego tajemnicę. Myślał już o odwrocie, o samochodzie oczekującym na niego przy drodze. Jakże się będzie musiał śpieszyć do Paryża, by przybyć pierwszemu na miejsce.
 — Mów! — powtarzał margrabia, pochylony nad swą ofiarą.
 — Powiem... tak.. już powiem — wyjąkał Daubrecq.
 Na twarzy margrabiego odbiła się dzika radość.
 — Mów-że...
 — Nie, nie, jutro dopiero, powiem wam jutro.
 — Co? Jutro? Kpiny sobie z nas stroisz? Sebastiani, zaczynaj!
 Ale Daubrecq nie czuł się widocznie na siłach