Strona:M.Leblanc - Kryształowy korek.djvu/142

bieską bluzę i trzym ający w ręku czapkę, opatrzoną numerem.
 — Czy panowie szukają kogo? — zapytał.
 Arsen spojrzał na niego nieufnie; Groniard i Le Balu przystanęli.
 — A cóż cię to obchodzi mój przyjacielu — rzekł trochę szorstko Arsen Lupin.
 — Przepraszam, omyliłem się widocznie — odparł posługacz i usunął się na stronę.
 — Szefie! — szepnął Le Balu — a jeśli ten człowiek ma jakie polecenie do nas od hrabianki de Mergy?
 — W takim razie zgłosi się powtórnie, nigdy nie można być dość ostrożnym, musimy mu dać czas do namysłu.
 To mówiąc, Arsen zasiadł przy jednym z małych stolików i obstalował naprędce przekąskę dla siebie i swych przyjaciół. Jedli nie śpiesząc się, w nadziei, że otrzymają wreszcie pożądaną wiadomość i odnajdą kierunek podróży Klarysy i Daubrecq’a. Rzeczywiście w chwili, gdy już mieli wstać od stołu, ten sam posługacz zbliżył się znów do nich, mnąc z zakłopotania czapkę w ręku.
 — Przepraszam bardzo panów — rzekł — ale pewna podróżna, która odjechała stąd przed godziną, poleciła mi czekać tu na trzech panów i powiedzieć im...
 — Co? co kazała powiedzieć? — zawołali razem prawie Groniard i Le Balu, Arsen zaś zawsze ostrożny dodał:
 — A czy ta podróżna nie zostawiła jakiej kartki? — Nie było na to czasu. Ta dama zmieniła zamiar w ostatniej chwili i zaledwie zdążyła wsiąść do wagonu.
 — Ta dama, mówisz? A jakże wyglądała, jaki miała strój?
 Posługacz zaczął opisywać powierzchowność podróżnej.