Strona:M.Leblanc - Kryształowy korek.djvu/167

napełnioną przeźroczystym płynem. Wpuścił kilka kropel do wody i podał ją Klarysie.
 — Niech pani to wypije.
 — Cóż to jest?
 — Wyborny środek nasenny. Prześpi pani czas oczekiwania.
 — Nie, nie.
 A przecież czuła się tak wyczerpaną, że ostatecznie usłuchała i wypiła, a w kilka minut potem spała już smacznym, głębokim snem.
 Wtedy dopiero Arsen zadzwonił na służącego i kazał sobie przynieść poranne dzienniki.
 Wiadomość o wyznaczonem na jutro wykonaniu wyroku ogłoszoną była wielkiemi literami:
 „Dowiadujemy się z pewnego źródła, że egzekucja wspólników Arsena Lupin odbędzie się jutro. Pan Deibler oglądał już drzewo sprawiedliwości (tak w języku urzędowym nazwano rusztowanie). Wszystko gotowe“.
 Przeczytawszy to, Arsen podniósł głowę i spojrzał przed siebie wyzywająco.
 — Wspólnicy Arsena Lupin!... Egzekucja!... Zobaczymy! Spodziewacie się widowiska. Tłumy oczekują... Przykro mi panowie, ale doznacie zawodu. Wspólnicy Arsena Lupin wypuszczeni zostaną na wolność z polecenia władzy, a władza, to ja.
 Mówiąc to, uderzył się z dumą po kieszeni, w której spoczywała słynna lista 27-miu.
 Po południu otrzymał od wspólników swych drugą depeszę, donoszącą, że automobil z cennym pakunkiem dojechał już do Lyonu.
 O trzeciej godzinie Klarysa przebudziła się.
 Pierwsze jej słowa były:
 — Jutro egzekucja...
 Arsen nie odrzekł nic, ale widziała go tak spokojnym, uśmiechniętym, że sama uspokoiła się natychmiast i pewną była, że wszystko ułoży się pomyślnie podług woli Arsena.