Strona:M.Leblanc - Kryształowy korek.djvu/168

 O czwartej udali się do prefektury policji. Sekretarz Prasville’a, uprzedzony o ich przybyciu, chciał wprowadzić ich do tajnego gabinetu, ale Arsen zatrzymał go gestem.
 — Nie, nie, tu będziemy oczekiwać pana dyrektora... Dopiero on sam...
 Sekretarz zrozumiał, że sprawa jest tak dalece tajemnicza, że nawet jego obecność staje się zbyteczną i usunął się dyskretnie.
 W kwadrans potem, Maurycy Prasville wbiegł do gabinetu. Na twarzy jego malował się gorączkowy niepokój, którego nie umiał ukryć.
 Skłonił się z pośpiechem Klarysie i dał tylko znak ręką, by hrabianka udała się za nim wraz z towarzyszem. Wydobył z kieszeni klucz i otworzył drzwi ukryte w ścianie.
 Klarysa i Arsen, w przebraniu Nikola, towarzyszyli mu.
 Przeszli mały korytarz, wstępowali po wewnętrznych schodach, to się znów spuszczali, wreszcie znaleźli się w kwadratowym pokoiku, wysłanym dywanem. Ściany tego gabinetu były grube, a przytem wymateracowane, nikt absolutnie nie byłby w stanie podsłuchać prowadzonej tu rozmowy.
 — Macie listę? — rzucił bez wstępu Prasville.
 — Mamy.
 — A więc mi ją dajcie.
 Arsen usunął się w cień. Główną rolę odegrać tu miała hrabianka, którą nauczył wprzód dokładnie, jak się ma zachować.
 — Proszę o listę! — powtórzył Prasville.
 Klarysa nie ruszyła się. Prasville spojrzał na nią uważnie i zrozumiał.
 Jeśli poszukiwała tak gorliwie tego dokumentu to prócz nienawiści i zemsty, musiała mieć inne cele. Chciała coś dostać, coś wytargować.
 — Proszę, niech pani siada — rzekł; a było to