Strona:M.Leblanc - Kryształowy korek.djvu/172

 — Mają słuszność — uśmiechnął się ukradkiem pan Nikol.
 Na znak dany przez niego Klarysa powstała.
 — Jak widzę, nie dojdziemy do porozumienia — rzekła zimno na pozór, podczas gdy serce biło jej jak młotem.
 Rzekłszy to, odeszła z godnością ku drzwiom. Ale Prasvílle skoczył wówczas i zatrzymał ją prawie przemocą.
 — Gdzie pani idzie?
 — Mój Boże! Sądziłam, że rozmowa nasza już skończona.
 — O nie! zostaii pani.
 Rzekłszy to, Prasville zamknął drzwi i przekręcił klucz w zamku, podczas gdy Arsen, niemy świadek tej sceny, powtarzał sobie w duchu:
 — I poco tyle ceregieli, skoro czcigodny Prasville wie bardzo dobrze, na czem się sprawa skończy.
 Prasville uchylił w tej chwili rodzaj okienka w ścianie wewnętrznej i telefonował do kogoś.
 — Proszę mnie połączyć z pałacem Elizejskim.
 Spełniono jego żądanie. Prasville nie dbał już o to, że hrabianka i jej towarzysz słyszą każde słowo przez niego wypowiedziane.
 Prosił nagląco o godzinę audjencji, zaraz, natychmiast, w sprawie pierwszorzędnej wagi.
 — Nie zapominaj pani — rzekł potem, zwracając się do Klarysy — że ograniczę się tylko do pośrednictwa, przedstawiając prezydentowi wasze propozycje.
 — Wiesz pan dobrze, że prezydent przystanie bez wahania.
 Nastała chwila dłuższego milczenia.
 Piękna twarz hrabianki promieniała tak wielką radością, że Prasville przypatrywał się jej z mimowolną ciekawością.
 Jaki węzeł tajemniczy łączyć mógł tę dumną, wytworną dziewczynę z dwoma wyrzutkami społeczeństwa, nad którymi zawisł miecz katowski?