Strona:M.Leblanc - Kryształowy korek.djvu/204

 — Mój Boże! Tak byłem pewny, że dojdziemy do porozumienia.
 Maurycy Prasvílle nie odrzekł nic na to, a tylko wsunął skwapliwie do kieszeni opieczętowaną kopertę.
 Arsen zniknął. Po jego odejściu szef policji odetchnął głęboko, jakby zbudziwszy się z ciężkiego snu.
 Nie zdawał sobie jeszcze dostatecznie sprawy z doniosłości przyrzeczeń, jakie porobił Arsenowi, gdy zapukano znów do jego gabinetu.
 — Kto tam? — zapytał niechętnie, bo pragnął być sam po wrażeniach, jakie przebył.
 — Pan poseł Daubrecq prosi o posłuchanie.
 Dźwięk tego imienia zelektryzował nanowo szefa policji.
 — Daubrecq? I czego jeszcze chce, czego się spodziewa?
 Ale ten, nie czekając na pozwolenie wejścia, wtaczał się już do gabinetu i zwalił się prawie na dyrektora policji, opierając mu na ramionach olbrzymie swe, żylaste pięście.
 Wyglądał strasznie.
 Oko miał przewiązane czarną opaską, suknie w nieładzie. Kołnierz u koszuli oderwany.
 Nie przyszedł widocznie do siebie i robił wrażenie człowieka szalonego, co wyrwał się świeżo z poza krat szpitala dla obłąkanych.
 — Masz listę? — ryknął na duchem szefa policji, który usiłował napróżno uwolnić się z jego uścisków i uciec się musiał do pomocy swego sekretarza.
 Posadzili go we dwóch na krześle, a Prasville uzbroił się znów w swoje dwa pistolety, poczem dopiero pożegnał skinieniem ręki sekretarza.
 — Masz listę? — powtórzył raz jeszcze Daubrecq, krztusząc się z wściekłości.
 — Mam.
 — Kupiłeś ją?
 — Tak.
 — Za ułaskawienie Gilberta?