Strona:M.Leblanc - Kryształowy korek.djvu/80

wiam ci nawet swobodę ruchów. Wiem, że nie masz przy sobie pistoletu, bo strzeliłbyś już dawno. Co do mnie, jestem uzbrojony. — Tu błysnął mu przed oczy lufą rewolweru.
 — A teraz słuchaj. Gilbert, mój młody wspólnik...
 — Mów raczej Juljan hrabia de Mergy — rzekł szyderczo Daubrecq.
 — Zatem wiesz — odparł spokojnie Arsen — dla mnie jest rzeczą obojętną jego ród hrabiowski, ale uratować go muszę, bo jest człowiekiem mojej bandy, a w dodatku moim przyjacielem.
 — Co za zaszczyt! — zaśmiał się Daubrecq.
 — Zaprzestań głupich uwag, których zresztą sam nie bierzesz poważnie. Wiesz przecie, że wątpliwszym jeszcze zaszczytem jest być twoim przyjacielem. Zresztą taki człowiek, jak ty, nie ma przyjaciół.
 — Czy tak?
 — Wpływy twoje wystarczą dla uwolnienia Gilberta z więzienia.
 — Nie użyję ich.
 — Nie oswobodzisz go?
 — Nie.
 — Panna de Mergy zabije się.
 — Nie zrobi tego.
 — A jednak próbowała już.
 — Tembardziej nie spróbuje raz drugi. A zresztą, cóż cię obchodzi panna de Mergy?
 — Jest samotna, nieszczęśliwa i prześladowana.
 — Ho! ho! co za szlachetność. Arsen Lupin zakochany w hrabiance.
 — Co powiedziałeś?
 — Klarysa de Mergy ma piękne oczy — przyznać to należy, bardzo piękna.
 Arsen Lupin wzruszył ramionami.
 — I dlatego chcesz połączyć jej los ze swojem brudnem życiem. Myślisz więc, że wszyscy są do ciebie podobni, szukasz w postępowaniu mem samolubnych pobudek. Ja zaś proponuję ci układ, którego