Strona:M.Leblanc - Wydrążona igła.djvu/144

 Następnie chwycił Izydora Beautrelet za rękę i zagłębili się w ciemności parku. Po chwili weszli na trawnik środkowy. Równocześnie księżyc wyjrzał z za chmur. W świetle jego ujrzeli zamek z ową wysoką i śpiczastą wieżyczką, której zawdzięczał zapewne swoją nazwę. W oknach nie było światła. Cisza wokoło.
 Valmeras uchwycił ramię towarzysza.
 — Cicho.
 — Co się stało?
 — Psy tam... widzisz pan...
 Usłyszeli warczenie. Valmeras gwizdnął po cichu. Dwie białe sylwetki rzuciły się ku nim i w kilku susach olbrzymie zwierzęta leżały u stóp swego pana.
 — Tak grzecznie, dzieci... leżeć tam... dobrze... nie ruszyć się...
 Zwracając się zaś do Izydora, rzekł:
 — Teraz chodźmy. Jestem spokojny.
 — Znasz pan dobrze drogę?
 — Tak, zbliżamy się do tarasu.
 — A potem?
 — Przypominam sobie, że z lewej strony znajduje się jedno okno, którego okiennice źle się zamykają, z łatwością będziemy mogli otworzyć je z zewnątrz.
 Gdy doszli do wskazanego miejsca, okiennica przy małem natężeniu otworzyła się rzeczywiście. Dyamentem Valmeras przerżnął szybę. Zrobiwszy w ten sposób dziurę, włożył rękę i otworzył okno. W jednej chwili znaleźli się obaj w pokoju.