Strona:M.Leblanc - Wydrążona igła.djvu/159

lewskiej, że nazwisko moje nie jest królowi obce. Po chwili zapytał mnie:
 — Czy nie miałeś pan jakiego przodka, który za Ludwika XIV służył jako kapitan?
 — Tak, Najjaśniejszy Panie.
 — Ah! — szepnął król.
 To było wszystko. Lecz, na trzeci dzień, mając okazyę mówić ze mną sam na sam, rzekł szybko i głosem zmienionym:
 — Gdybym pana prosił o przysługę, czy...
 Zawahał się. Dokończyłem jego zdanie.
 — Czybym nie zdradził? Oh! sire...
 Patrzał na mnie kilka sekund, wreszcie rzekł:
 — Chciałbym dać polecenie do królowej.
 — Wszystko co będzie w mojej mocy, to zrobię, sire.
 — Dobrze... dobrze... musisz coś wręczyć królowej... widujesz ją pan czasem?
 — Tak, sire
 — Po mojej śmierci wręczysz jej ten papier...
 Wydobył z kieszeni małą książeczkę, z której wyrwał kilka ostatnich kartek.
 — Nie, lepiej, że odpiszę...
 Wziął arkusz papieru, z którego udarł kawałek czworograniasty, na który przepisał pięć wierszy kropek, liter i cyfr, które były drukowane w książce. Następnie wydarte kartki spalił, a złożywszy zapisany arkusz, zapieczętował czerwonym lakiem i podał mi go.
 — Oddasz to królowej i powiesz: „Od króla, pani... dla Waszej królewskiej Mości i dla jej syna...“