Strona:M.Leblanc - Wydrążona igła.djvu/169

 — Tak w muzeum Carnavalet.
 — A muzeum to będzie otwarte....
 — Za dwadzieścia minut, o zwykłej porze.
 Punktualnie o oznaczonej godzinie Beautrelet wysiadał z fiakra w towarzystwie swego przyjaciela przed starym pałacem pani de Sevigne.
 Cóż to, — pan Beautrelet?
 Dziesięć głosów pozdrowiło jego przybycie. Ku wielkiemu swemu przerażeniu rozpoznał dziesięciu reporterów. Jeden z nich odezwał się:
 — To ciekawe, hę! Wszyscy mieliśmy równa myśl. Ostrożnie tylko, może Arsen Lupin jest między nami.
 Weszli wszyscy. Dyrektor powiadomiony ofiarował im swoje usługi i zaprowadził ich do gablotki ,pokazał im ubogą książeczkę, bez ozdób, która doprawdy nie miała nic królewskiego.
 Pewne wzruszenie ogarnęło wszystkich, na widok tej rzeczy, którą królowa w rękach trzymała w dniach pełnych grozy i smutku, na którą patrzała oczami zamglonemi łzami.... I nie mieli śmiałości wziąć jej do ręki i przeglądać, mając wrażenie, że popełnią świętokradztwo...
 — Dalej, panie Beautrelet, zbadanie tej książki do pana należy.
 Wahając się, wziął ją do ręki. Opis jej podany przez autora broszury, zgadzał się w zupełności. Książeczka ta była owinięta najpierw w pergamin brudny, zczerniony, w kil-