Strona:M.Leblanc - Wydrążona igła.djvu/172

 — Więc nie dam się więcej ogłupić. Więc, ponieważ dokument jest autentyczny, ponieważ na własne oczy widziałem ślady pieczęci, ponieważ wiem, że fakta przytoczone w broszurze, którą opublikował pan Massiban, są prawdziwe, ponieważ wiem, że istnieje tajemnica o „wydrążonej igle“... dlatego idę dalej.
 — Nie starczy iść.
 — To też dojdę do celu...
 — Lecz w jaki sposób? Nie masz najmniejszego śladu.... Dokument ten na nic się panu nie przyda, gdyż Ludwik XVI zniszczył książkę, w której stało wytłómaczenie.
 — A druga?
 — Ów egzemplarz wydarty płomieniom?
 — Tak.
 — Zaginął.
 — Więc zaginął tylko, a nie jest zniszczony.
 — Jesteś pan tego pewien?
 — Dowiedz mi pan, że tak nie jest.
 Beautrelet zamilkł, następnie przymknąwszy oczy, jak gdyby chciał jasno zrozumieć myśl swoją, rzekł powoli:
 — Kapitan gwardyi poznawszy tajemnicę z początku, podaje do gazet rozmaite ustępy z owej broszury, które odnalazł jego prawnik. Później następuje cisza. Słów rozwiązania nie podaje. Dlaczego? A morderstwo jego, czy nie stoi w jakim związku z tajemnicą „wydrążonej igły?“? Skąd pochodził ów drogocenny dyament, który znaleziono przy