Strona:M.Leblanc - Wydrążona igła.djvu/184

 — Czytałaś ją pani?
 — Tak, wczoraj wieczorem.
 — Podczas czytania, nie podpadło pani, że dwóch stron braknie? Przypomnij sobie dobrze, ot te dwie strony, które następują po owym dokumencie składającym się z kropek i cyfr?
 — Ależ nie, nie, — rzekła zadziwiona, — żadnej strony nie brakło.
 — A mimo to, dwie strony są wydarte....
 — Ależ panie, książka ta leżała w moim pokoju przez całą noc!
 — A rano?
 — Dzisiaj rano sama ją zaniosłam do ojca pokoju, gdy zaanonsowano przybycie pana Massiban.
 — Więc?...
 — Więc nie rozumiem tego zajścia... chyba, żeby... ale to niemożliwe...
 — Co niemożliwe?
 — Żeby Jerzy... mój syn... Wprawdzie Jerzy bawił się dzisiaj tą książką.
 Wyszła pospiesznie, za nią wybiegł Beautrelet, Massiban i baron. Dziecka nie było w pokoju. Szukano je na wszystkie strony. Znaleziono wreszcie bawiące się na murawie za pałacem. Lecz wszystkie osoby były tak rozdraźnione i zadawały mu pytania tak podniesionym i ostrym głosem, że przestraszone biedactwo zamiast odpowiedzieć, wybuchło płaczem.
 Wszyscy biegali w prawo, w lewo. Wypytywano służbę. Byłto harmider nie do opisania.