Strona:M.Leblanc - Wydrążona igła.djvu/185

 I Beautrelet miał to straszne przeczucie, że prawda wymyka mu się, jak piasek, który się sypie przez sito.
 Całą siłą woli panował nad sobą, a wziąwszy pod ramię panią de Villemon, wrócił w towarzystwie barona i pana Massiban do salonu i rzekł:
 — Stało się, książka jest nie cała, dwóch stron brakuje. Lecz pani je czytałaś, nieprawda?
 — Tak.
 — Pani wiesz co zawierały?
 — Tak.
 — Jesteś pani w stanie to powtórzyć?
 — Naturalnie. Czytałam książkę z wielkiem zajęciem, lecz nadewszystko zaciekawiły ranie właśnie te dwie strony, które podawały wyjaśnienie dokumentu.
 — Więc powiedz pani, błagamy. Wyjaśnienie to ma dla mnie wyjątkową wartość. Mów pani, zaklinam. Wydrążona igła...
 — Ależ, to bardzo jasne. Wydrążona igła, znaczy...
 W tej chwili wszedł służący.
 — List dla pani...
 — Cóż to... przecież listonosz już poszedł...
 — Jakiś posłaniec przyniósł.
 Pani de Villemon rozdarła kopertę. Rzuciwszy okiem, zatoczyła się blada i struchlała.
 Papier upadł na ziemię. Beautrelet podniósł go i nieuniewinniając się, czytał:
 „Milcz... w przeciwnym razie syn twój nie obudzi się...“