Strona:M.Leblanc - Wydrążona igła.djvu/201

 — Nie trudno poznać... A przecież nie widziałem pana nigdy, tylko portret jego w dziennikach. Jesteś pan źle... jakby to powiedzieć... źle umalowany.
 Mówił wyraźnym obcym akcentem, Izydorowi Beautrelet zdawało się po dłuższem badaniu, że nieznajomy również ma maskę zamiast swej zwykłej fizyonomii.
 — Któż pan jesteś? — powtarzał... — Któż pan jesteś?
 Nieznajomy uśmiechnął się:
 — Nie poznajesz mnie pan?
 — Nie. Nigdy nie widziałem pana.
 — Widziałeś mnie tak samo, jak ja ciebie. I moje fotografie umieszczały dzienniki... bardzo często... No, odgadujesz?
 — Nie.
 — Sherlock Holmes.
 Ciekawe było spotkanie, lecz również wiele znaczące. Młody człowiek zrozumiał jego doniosłość. Wyraziwszy swoje uznanie, rzekł do Holmesa:
 — Przypuszczam, że bytność pańska tutaj ma związek z nim?
 — Tak...
 — Więc... więc pan myślisz, że idąc tą drogą, dojdziemy do niego?
 — Jestem tego pewien.
 Radość, jaką odczuł Beautrelet konstatując, że jego opinia równa się z opinią Holmesa, nie była bez troski. Jeżeli Holmes dojdzie do celu, czeka go sława, a któż wie, czy nie dojdzie przed nim?