Strona:M.Leblanc - Wydrążona igła.djvu/202

 — Masz pan pewne dane? pewne ślady? — spytał Beautrelet.
 — Uspokój się pan — rzekł ironicznie Holmes, rozumiejąc jego obawy. — Nie idę twoim śladem. Pana zajmuje dokument, broszura, do których ja nie mam zaufania.
 — A pana co zajmuje?
 — Mnie, zupełnie co innego.
 — Czy może niedyskretnie zapytać?
 — Gdzież tam. Przypominasz pan sobie historyę z dyademem, historyę księcia de Charmerace?
 — Tak.
 — Nie zapomniałeś pan Wiktoryi, starej niańki Arsena Lupin, tej, która Ganimardowi umknęła?
 — Nie.
 — Natrafiłem na ślad Wiktoryi. Mieszka we farmie nad drogą z Havru do Lille. Przez Wiktoryę łatwo dójdę do Arsena Lupin.
 — To długa droga.
 — Mniejsza z tem! Zaniechałem wszelkie moje sprawy. Mam tylko jeden cel na oku dostać się do Arsena Lupin. Między nim, a mną... zacięta walka.
 Wymówił te słowa z pewną wściekłością, w której przebija nienawiść z doznanych upokorzeń, nienawiść do potężnego wroga, który sobie kpił z niego.
 — Odejdź pan... — szepnął — patrzą na nas... to niebezpiecznie... Lecz spamiętaj sobie moje słowa: dzień, w którym Lupin i ja