Strona:M.Leblanc - Wydrążona igła.djvu/221

 — Lecz, przecież dzisiaj...
 — Rzeczywiście, dzisiaj rzecz inaczej się przedstawia. Znamy jego kryjówkę, jego fortecę, to wszystko, co stanowi, że Arsen Lupin jest Arsenem Lupin, czyli zwykłym śmiertelnikiem. On może umknąć. Lecz Igla d’Etretat zostanie.
 — Z jakiego powodu przypuszczasz pan, że uciecze? — spytał niespokojnie Ganimard.
 — Dlaczego pan przypuszczasz, że będzie potrzebował uciekać? — zapytał Beautrelet. — Nie mamy przecież pewności, że znajduje się obecnie w wydrążonej Igle. Tej nocy jedenastu ludzi stamtąd wyszło. Może znajdował się między tymi jedenastoma!
 Ganimard zastanowił się.
 — Masz pan słuszność. Rzecz najważniejsza, to wydrążona Igła. Miejmy nadzieję, że i reszta nam się powiedzie. A teraz słuchaj.
 Przybrał znowu poważny ton i odezwał się o ważności swej sprawy przekonanym głosem:
 — Kochany mój Beautrelet, mam rozkaz zalecenia panu absolutnej dyskrecyi względem tej sprawy.
 — Rozkaz... czyj? — rzekł żartując Beautrelet. — Czy prefekta policyi?
 — Wyżej.
 — Prezydenta rady?
 — Wyżej.
 — Czyj więc?
 Ganimard zniżył głos.
 — Beautrelet, jadę wprost z Pól Elizejskich. Uważają tę sprawę jako sekret państwa, nie-