Strona:M.Leblanc - Wydrążona igła.djvu/225

 Musieli usiąść, a Ganimard popił kilka łyków rumu.
 — To nie drobnostka, — rzekł Ganimard. — Ile razy mam widoki, że potrafię go pochwycić, zawsze coś ściska moje wnętrzności. Chcesz trochę rumu?
 — Dziękuję.
 — A jeżeli padniesz na drodze?
 — Chyba, żebym umarł.
 — No, zobaczymy. A teraz otwieraj. Nie mogą nas widzieć, co?
 — Nie. Igła znajduje się trochę niżej od skały, na której stoimy, a następnie jesteśmy w pewnem zagłębieniu.
 To rzekłszy, Beautrelet przybliżył się do muru i nacisnął na cegłę. Wejście do podziemia ukazało się.
 Przy świetle latarni, którą zapalili, zauważyli, że podziemie było welbowane i że welbunek jak również podłoga wykładane były cegłami.
 Szli przez kilka sekund i doszli do schodów.
 Beautrelet wyliczył czterdzieści pięć stopni, murowanych z cegieł, które z biegiem czasu na środku były zużyte.
 — Psia...! — zaklął Ganimard, który szedł na czele, i który stanął, jak gdyby się o co uderzył.
 — Co się stało?
 — Są drzwi.
 — Do pioruna, — szepnął Beautrelet, przyglądając im się. — I nie łatwe do rozbicia. Zwyczajny blok z żelaza, i nic więcej.