Strona:M.Leblanc - Wydrążona igła.djvu/236

 — Jest to zapewne rozbijanie się fal morskich o skałę, — rzekł Lupin.
 — Nie, nie... szmer fal znam doskonale... to jest co innego...
 — Cóżby być mogło, moja droga, — rzekł śmiejąc się Lupin. — Na śniadanie zaprosiłem przecież tylko Izydora Beautrelet.
 A zwracając się do służącego zapytał:
 — Karolu, zamknąłeś drzwi od schodów za panem?
 — Tak, i założyłem rygle ubezpieczające.
 Lupin wstał:
 — Cóż to, Rajmundo, drżysz?... Ah! jesteś zupełnie bladą.
 Po cichu rzekł jej kilka słów, jak również i służącemu, następnie odchylił kotarę i kazał im się oddalić.
 Na dole zaś, hałas stawał się wyraźniejszy. Były to głuche uderzenia, które się powtarzały w równych odstępach.
 — Ganimard stracił cierpliwość, — pomyślał Beautrelet, — wyrąbuje więc drzwi.
 Lupin zaś, bardzo spokojny, jak gdyby rzeczywiście nic nie słyszał, ciągnął dalej:
 — Gdy mi się udało dotrzeć tu dotąd, zastałem Igłę bardzo zrujnowaną. Widocznem było, że od wieku noga ludzka tutaj nie postała, od czasu Ludwika XVI i rewolucyi. Tunel zapadał się. Schody zawalały się. Woda wdzierała się do wnętrza. Musiałem więc podmurować, wzmocnić niejedne miejsca, odnowić.
 Beautrelet nie mógł powstrzymać zapytania.