Strona:M.Leblanc - Wydrążona igła.djvu/238

mi, Botticelliego, Tinterota, Carpacciego, Rembrandta i Velasqueza...
 — Doskonałe kopie — zauważył Beautrelet...
 Lupin wejrzał na niego niedowierzającym wzrokiem.
 — Co? Kopie! Czyś oszalał! Kopie właśnie znajdują się w Madrycie, mój drogi, we Florencyi, Wenecyi, Monachium i Amsterdamie.
 — Więc to są?...
 — Oryginały, mój mały, zbierane z cierpliwością ze wszystkich muzeów Europy, i gdzie je święcie zastąpiłem wybornemi kopiami.
 — Lecz przecież dziś lub jutro...
 — Tak, dziś lub jutro rozpoznają fałszerstwo, i znajdą na odwrotnej stronie moje nazwisko, dowiedzą się, że to ja uposażyłem moją ojczyznę takiemi arcydziełami. Ah! patrz Beautrelet, otóż cztery Rubensy pana de Gesvres...
 Hałas uderzeń nie ustawał.
 — To nie do zniesienia, — rzekł Lupin. — Chodźmy wyżej.
 Znowu schody, znowu drzwi.
 — Sala obić, — rzekł Lupin.
 Obicia te nie były porozwieszane, tylko zwinięte, owiązane, i zmieszane z pakami starożytnych tkanin, które Lupin rozkładał: cudowne brokaty, podziwu godne aksamity, lekkie jedwabie o wybladłych kolorach, ornaty, tkaniny złote i srebrne...