Strona:M.Leblanc - Wydrążona igła.djvu/24

 — Kazał się w kuchni obsłużyć, zjadł śniadanie i potem...
 — Potem cóż?
 — Umknął.
 — Ze swym wolantem?
 — Nie. Pod pretekstem, że chce odwiedzić krewnego w Ouville pożyczył sobie roweru od stajennego. Otóż jego kapelusz i paletot.
 — Przecież nie jechał w gołej głowie?
 — Nie, wyjął z kieszeni kaszkiet, w którym pojechał.
 — Kaszkiet mówisz?
 — Tak, zdaje się, że z żółtej skórki.
 — Z żółtej skórki, ależ nie podobno, kiedy ten kaszkiet znajduje się tutaj.
 — Prawda, panie sędzio, lecz jego kaszkiet wygląda tak samo.
 Zastępca prokuratora uśmiechnął się ironicznie.
 — Bardzo ciekawe! Bardzo zabawne! Były dwa kaszkiety! Jeden prawdziwy, który umknął na głowie pseudowoźnicy; drugi fałszywy, który trzymamy w ręku. Ah! Ten poczciwiec wystrychnął nas na dudków.
 — Gonić go! Łapać go! — krzyczał pan Filleul. — Brygadyerze Quevillon, poślij dwóch z twoich ludzi, niech pędzą co koń wyskoczy!
 — Już będzie daleko o tej porze, — rzekł zastępca prokuratora.
 — Chociażby był na końcu świata, muszę go mieć.