Strona:M.Leblanc - Wydrążona igła.djvu/26

 — Otóż są.
 Papiery były w porządku; nie było nic do nadmienienia. Pan Filleul zwrócił się do do drugiego:
 — A pan?
 — Ja?
 — Tak, pan, pytam się, do jakiej gazety pan należysz.
 — Mój Boże, panie sędzio, ja pisuję do rozmaitych gazet... po trosze wszędzie...
 — A pańskie papiery?
 — Nie mam żadnych.
 — Ah! Jak to możliwe?
 — Jeżeli się chce mieć poświadczenie od jakiego pisma, trzeba pisywać ciągle.
 — Więc cóż?
 — Ja jestem tylko przygodnym współpracownikiem. Rozsyłam do wielu pism artykuły które są drukowane... lub wrzucane do kosza według okoliczności.
 — W takim razie proszę o nazwisko i papiery prywatne.
 — Nazwisko moje nie powie panu wiele, co się zaś tyczy papierów, nie posiadam żadnych.
 — Nie masz pan żadnych papierów, któreby wskazywały na pański zawód?
 — Ja nie mam zawodu!
 — Ależ, mój panie, — rzekł sędzia tonem, w którym przebijało się pewne zniecierpliwienie, — nie myślisz pan chyba zatrzymać swojego incognito po tem, coś słyszał, dostawszy się tutaj podstępem.
 — Zwracam uwagę, panie sędzio, że, gdym