Strona:M.Leblanc - Wydrążona igła.djvu/260

 — To matka twoja... poznaję...
 Rzucił się na nią w przystępie niepohamowanej namiętności:
 — Uciekaj... uciekajmy... ty pierwsza...
 Lecz w tejże chwili zatrzymał się, przestraszony, zmieszany.
 — Nie, tak nie można... to byłoby wstrętne... Przebacz mi... Rajmundo... Biedna kobieta, zostań tutaj. Beautrelet, czuwaj nad nią.
 Pobiegł szybko wzdłuż pochyłości, która okalała farmę i zatrzymał się dopiero przy parkanie ogradzającym zabudowania.
 Beautrelet nie zdołał zatrzymać Rajmundy, to też nadbiegła prawie równocześnie z Arsenem Lupin. Zaś Beautrelet ukryty za drzewem zauważył w pustej alei trzech mężczyzn, którzy szli od farmy do parkanu. Jeden z nich najwyższy szedł na czele, dwaj drudzy prowadzili kobietę, która jęcząc z bólu, starała się wyrwać z ich rąk.
 Dzień poczynał zapadać. Mimo to Beautrelet rozpoznał Sherlocka Holmesa. Kobieta zaś była w podeszłym wieku, siwe włosy okalały wybladłą twarz. Zwolna zbliżali się wszyscy czworo. Doszli do parkanu. Holmes otworzył jedną część bramy.
 Lupin natenczas wyskoczył z kryjówki i stanął przed nim.
 Spotkanie to było tem straszniejsze, że było milczące, prawie że solenne.