Strona:M.Leblanc - Wydrążona igła.djvu/28

 Pan Filleul rozwarł szeroko oczy.
 — Cóż za głupstwa mi pan śpiewasz? Słuchacz retoryki...
 — W liceum Janson, ulica de la Pompe, numer...
 — Ah! mój panie, drwisz sobie ze mnie, — krzyczał pan Filleul. — Nad miarę nie wolno żartować!
 — Zaręczam panu, panie sędzio, że zachowanie pańskie wprawia mnie w zdumienie. Cóż przeszkadza, ażebyś mnie pan uznał, jako słuchacza retoryki w liceum Janson? Czy moja broda? Uspokój się pan — jest przyprawioną.
 Izydor Beautrelet oderwał brodę. Twarz jego bez zarostu zdawała się jeszcze młodszą i różowszą, wyglądał na prawdziwego studenta. Prawie dziecięcy uśmiech osiadł na jego wargach:
 — Jesteś pan przekonany, panie sędzio o prawdziwości słów moich Czy potrzba panu jeszcze inego dowodu? Ale otóż, czytaj pan adres na kopercie, zawierającej list mego ojca: „WPan Izydor Beautrelet, uczeń liceum Janson de Sailly“.
 Panu Filleul całe to zajście nie podobało się, zapytał więc opryskliwie:
 — Cóż więc robisz pan tutaj?
 — Mój Boże... kształcę się.
 — Do tego służą uniwersytety... wasz naprzykład.
 — Zapominasz pan, panie sędzio, że mamy dzisiaj 25go kwietnia, mam więc wakacye wielkanocne.