Strona:M.Leblanc - Wydrążona igła.djvu/30

 — Które roznamiętniają, panie sędzio. Fakta same na jaw wychodzą, grupują się jedne przeciw drugim i tworzą prawdopodobną rzeczywistość...
 — Jakże prędko wypowiadasz swoje zdanie, młodzieńcze. Czy chciałeś przez to dać poznać, że doszedłeś do rozwiązania tej zagadki?
 — Oh! bynajmniej, — odrzekł śmiejąc się Beautrelet, — są tylko pewne dane, podług których można sobie wyrobić opinię, a są znowuż inne tak jasne, że na ich podstawie można sobie sąd wyrobić.
 — Ależ... to zaczyna być ciekawe i nareszcie może dowiem się czegoś, bo ze wstydem wyznać muszę, że sprawa ta dotychczas jest mi zupełnie ciemną.
 — To dlatego, panie sędzio, że nie miałeś czasu zastanowić się nad tem. Przedewszystkiem trzeba rozważać. Rzadko bowiem się zdarza, aby fakta same przez się nie prowadziły do rozwiązania.
 — Czy i tym razem maksymę pańską zastosować można?
 — Najzupełniej; czy pan nie podzielasz mego zdania? W każdym razie nie znam innych faktów, jak te, które są zapisane w рostępowaniu sądowem.
 — To doskonale! Więc gdybym pana zapytał, jakie przedmioty skradziono w salonie?
 — Odpowiedziałbym, że wiem.
 — Brawo! Pan wiesz, zdaje się, że wię-