Strona:M.Leblanc - Wydrążona igła.djvu/31

cej, niż sam właściciel pan de Gesvres. A gdybym pana zapytał o nazwisko mordercy?
 — Odpowiedziałbym również, że je znam.
 Nastąpiło ogólne poruszenie. Zastępca prokuratora jak również dziennikarz przysunęli się bliżej. Pan de Gesvres i panienki słuchały uważnie, zaciekawione pewnością siebie i spokojem, z jakim Beautrelet odpowiadał.
 — Pan znasz naziwsko mordercy?
 — Tak.
 — I miejsce, w którem on się obecnie znajduje?
 — Tak.
 Pan Filleul zatarł ręce:
 — Co za szczęście! Pochwycenie tego ptaszka to honor mojej karyery. I możesz pan w tej chwili dać mi stanowcze wyjaśnienia?
 — Zaraz... tak... chociaż, jeżeli nie masz pan nic przeciwko temu, panie sędzio, to wolałbym być obecnym aż do końca przesłuchów.
 — Ależ nie... nie... mów zaraz, młodzieńcze.
 W tejże chwili Rajmunda de Saint-Veran, która od początku rozmowy nie spuszczała z oka Izydora Beautrelet, zwróciła się do pana Lilleul.
 — Panie sędzio...
 — Cóż sobie pani życzy?
 Zawahała się, następnie utkwiwszy wzrok w Izydorze Beautrelet, rzekła:
 — Bądź pan łaskaw, panie sędzio, zapytać się, z jakiego powodu pan ten przechadzał się wczoraj na tej drodze, która prowadzi do furtki.