Strona:M.Leblanc - Wydrążona igła.djvu/32

 Był to cios, którego się Beautrelet nie spodziewał.
 — Mnie widziałaś pani wczoraj, mnie?
 Rajmunda na razie nic nie odrzekła, раtrzyła uporczywie na Izydora, jak gdyby chciała się utwierdzić w swem mniemaniu.
 — Przechodząc przez lasek, zauważyłam wczoraj młodego człowieka wzrostu tego pana, ubrany był, jak on, miał brodę strzyżoną tak samo... i miałam to wrażenie, że starał się ukryć.
 — I to ja miałem być?
 — Byłoby mi trudno twierdzić stanowczo, gdyż nie przywiązywałam żadnej wagi do tego spotkania. A jednak, zdaje mi się, że widziałam pana... jeżeli zaś jest przeciwnie, dziwnem byłoby to podobieństwo.
 Pan Filleul zmieszał się. Raz wywiedziony w pole przez jednego ze wspólników, pozwolił się oszukać raz drugi przez tego, który mianował się być jego kolegą? Wprawdzie zachowanie się młodzieńca mówiło za nim, lecz któż może przewidzieć?
 — Cóż odpowiesz pan na to?
 — Że pani ta się myli, i łatwo mi tego dowieść, wczoraj o tej godzinie byłem w Veules.
 — Trzeba tę rzecz sprawdzić. W każdym razie sytuacya zmieniła się. Brygadyerze, jeden z twoich ludzi będzie towarzyszył panu.
 Twarz Izydora wyrażała niezadowolenie.
 — A długo to potrwa? — zapytał.
 — Tak długo, aż zbierzemy wszystkie informacye.